Білемін. Келеріңді білдім, Толғанай. Сен сол күні «бақыт» дегенді тусiнiп, сыр шерткенсің. Айта бер, Толғанай! Қазір айтамын. Сол күндер ертегі секілді. Оракшылар іске кірісті. Балам Қасымнын комбайны бидайды жапырып жатыр. Қасым бидайды иіскеді. Жарықтық дәннің иісі қандай! Кешке карай жана бидайдың наны дайын болды. Жаңа нанды ең бірінші орақшылар қасиетті. Түсі қоңыр. Нан сәл езiлiп, колға жабысып тұр. Оның дəмiне, күн, жеді. Бұл — бұрыннан келе жатқан дәстүр. Жаңа бидайдың нанының дәмі жер, түтін сіңген иісіне не жетсін, шіркін! Касым комбайнды тоқтатып, қолын жуды. Дастарқанға отырып, нан турады: — ып-ыстық екен. Ал, апа, жаңа бидайдың нанынан бірінші болып дәм - татыңыз, — деді. Мен нанның дәмін таттым. Наннан комбайншының қолының иісін сездім. Ондай тәтті нан жеп көрген емеспін. Өйткені ол нанды ұлымның бейнеткер қолы турап берген. Ол нан — елдің өндірген наны еді. Осы сәтте мен «ана» деген кім, «оның бақыты» не екенін білдім. Бидайдың өнуі сабағы мен жерге байланысты. Ал ананың бақыты баласы мен елінің бақытына байланысты екен. Мен соны түсіндім.
Основная мысль данного произведения
ответьте пожалуйста
Дам 35​